(Koncizigita versio
de ĉi tiu artikolo aperis sur la paĝoj de la revuo MONATO ( Oktobro 2012) kaj
estas kopirajto de © www.monato.net ) Antaŭ kvardek jaroj, kiujn oni povus nun konsideri la praaĝo de komputado, komputiloj estis tiel grandaj kiel la ĉambroj enhavantaj ilin kaj postulis speciale trejnitan dungitaron por funkciigi ilin.
Ili estis lokitaj en
komputilaj centroj kaj datumtransigo estis ebla nur pere de fizika
kopiado al magnetaj bendoj. Jam en tiu tempo oni antaŭvidis la
bezonon de leĝofaro protektanta bazajn personajn informojn
registritajn sur arkivoj. Landoj pioniraj en tiu agadkampo unue estis
Svedio (1973), Germanio (1979) kaj Francio (1978). Britio sekvis en
1984.
Hodiaŭ oni vivas en
malsama mondo, ol tiuj komencaj jaroj de komputado. Personaj informoj
multobliĝis en maniero tute neimagebla en la 1970aj jaroj. Ni ĉiuj
postlasas ciferecajn spurojn post la uzado de poŝtelefonoj,
interreto aŭ bankaŭtomato. Amaso da personaj informoj troviĝas sur
komputiloj de niaj kuracistoj aŭ ĉe impostoficejo. Interreta
butikumado kreis vastan informaron pri la butikumintoj kaj iliaj
aĉetpreferoj. Konservi kaj trakti ciferecajn informojn estas
malmultekoste, kaj tio ebligas tre detalan kaj rapidan analizon de
la sinteno de individuoj.
Opinioj estas dividitaj
pri kiu povus aliri personajn informojn kaj por kiuj celoj. Kelkaj
opinias la informojn profiteblaj komercoportunoj; aliaj, kiel
civilrajtaj kampajngrupoj insistas, ke privataj informoj devas resti
privataj kaj protektataj.
En eŭropaj landoj, la
grado de reguligo de privataj informoj pri civitanoj estas varia. La
problemo kuŝas en la protektado de personaj informoj. Tio devus esti
afero de parlamentoj, kaj ne simple de registaraj agentejoj.
Ĉu individuoj devus
havi la rajton sin retiri el datumbazo
aŭ pli draste tute malpermesi la uzon de siaj personaj informoj por
komercaj celoj? Tio nepre estu afero de estonta debato.
No comments:
Post a Comment