(Koncizigita versio de ĉi tiu artikolo aperis sur la paĝoj de la revuo MONATO (
Aŭgusto/Septembro, 2014) kaj estas kopirajto © de www.monato.net )
Tutmonda
klimatŝanĝo superregos la tutan 21-an jarcenton. Eble jam estas tre
malfrue por eviti la aldonon de aliaj 2ºC al la tutmonda varmiĝo
ekde antaŭindustriiĝa tempo, nivelo akceptata kiel “danĝera”.
Kvankam la
preciza vojo de varmiĝo dependos de politikaj, ekonomiaj kaj sociaj
evoluoj estas evidente, ke tutmonda varmiĝo kaj la rezultanta
klimatŝanĝo prezentos rektajn kaj nerektajn sekurecajn
konsekvencojn kaj ankaŭ kreos profundan novan medion, kie pli
tradiciaj sekurecaj aranĝoj ne ĉefrolos.
La efikoj de
klimatŝanĝo inkluzivas leviĝon de la marniveloj kaj delokigon de
la loĝantaro el specifa regiono. Al tio oni povas ankaŭ aldoni la
kreskantan severecon de aliaj ekstremaj vetereventoj kiel senpluveco,
inundoj, perturbo de akvaj rimedoj kaj ekologiaj sistemoj, spontaneaj
furiozaj incendioj en sovaĝejoj, ekapero de severaj malsanoj,
malkresko de kultivaĵoj kaj malabundo de manĝovaroj. Pluraj el tiuj
problemoj interrilatiĝas: inundoj kaj malabundo de akvo damaĝas
agrikulturon, nesufiĉa nutriĝo pligrandigas la ŝancon de ekapero
de epidemioj kaj kronikaj malsanoj, ktp. La mondo jam komencas sperti
la unuajn fruktojn de la klimatŝanĝo.
En 1992 dum
la laborkadro pri klimatŝanĝo organizita de la Unuiĝintaj Nacioj
en Rio-de-Ĵanejro estis prezentata al la landaj reprezentantoj por
la unua fojo la objektiva ideo pri ekvilibrigo de la ellaso de gasoj
en la atmosferon, kun speciala averto precipe pri la pligrandiĝo de
la proporcio de karbona dioksido rezultanta de homa aktiveco
influanta la klimatan sistemon.
La sekurecaj
minacoj de varmestigaj klimatŝanĝoj inkluzivas disputojn pri
teritoriaj landlimoj kaj konfliktojn pri uzado de naturaj rimedoj.
Ĉar la marnivelo plialtiĝas, la marbordo ŝanĝiĝas kaj insuloj
situantaj en malaltaj niveloj malaperas, ofte kaŭzante disputojn pri
kelkaj teritoriaj postuloj. La maldensiĝo kaj ŝrumpiĝo de la
somera glacitavolo en la arkta regiono malkaŝas grandegajn
ekspluateblaĵojn precipe nafton kaj gason por la unua fojo
ekspluateblajn en tiu regiono. La sama fenomeno ebligos la malfermon
de novaj ŝipvojoj. Tio kondukos al ŝanĝoj en la geostrategia kaj
geoekonomia ekvilibro.
Havebleco de
dolĉa akvo kaj nutraĵoj, la geografia modelo de distribuo de
portantoj de patogenaj malsanoj, stabileco de komunumoj ĉiuj falas
sub la potencialan influon de klimatŝanĝo. Ĝi povas ankaŭ
kontribui al la pliseverigo de homa sekureco kaj rekte aŭ malrekte
instigi al politika aŭ perforta konflikto en malfortaj aŭ
misfunkciantaj ŝtatoj. Tio signifas, ke tiaj minacoj al internacia
stabileco estiĝantaj el tiuj ŝtatoj riskos pliintensigi transnacian
organizitan krimon, terorismon, migradon, kaj ŝtatoj devos
rekonsideri siajn internaciajn politikojn kaj sekurecajn koncernojn
devenantajn de tutmonda varmiĝo.
Klimatŝanĝo
funkcios kiel “minaca multiplikilo” aŭ “akcelilo” por
konflikto kaj nestabileco, kvankam por la sekureco de tiuj rekte
tuŝitaj ĝi povus pli bone esti priskribita kiel “riska
multiplikilo”.
Klimatŝanĝo
jam havas rektan influon sur produktado de nutraĵoj kaj
prezkontrolo, kaj nun ankaŭ influas homan sekurecon laŭ diversaj
manieroj.
Inter 2000
kaj 2004 preskaŭ 5% de la loĝantaro en evoluantaj landoj estis
tuŝataj de klimataj katastrofoj kontraŭ malpli ol 1% en la
evoluintaj, konsekvenco de geografia fokuso de la minaco kaj pli
granda fleksebleco de rimedoj kompreneble alligitaj al riĉeco.
La ligo inter
klimata ŝanĝo kaj konflikto estas disputata. Kelkaj empiriaj
esploroj montras fortan ligon dum aliaj montras tutan malrilaton aŭ
pure sugestas, ke historie la problemo temas pri malvarmiĝo anstataŭ
varmiĝo. Pro tiuj necertecoj estas malfacile prognozi klimatŝanĝon
en maniero, ke la rezultoj estos utilaj por politikaj programoj.
La risko pri
interŝtataj konfliktoj rezultantaj de kreskante malabundaj akvaj
rimedoj estas rara aŭ neekzistanta kaj fakte administrado de
translimaj rimedoj estas tereno kie antagonismaj landoj emas al
kunlaboro. Konfliktoj implikantaj naturmediajn faktorojn okazas
precipe ene de la ŝtatoj mem, kaj kiam ili transiras ŝtatajn
landlimojn ili emas fariĝi subnaciaj kaj ne klasikaj interŝtataj
konfliktoj.
Konklude,
klimatŝanĝo povas kaŭzi signifan geopolitikan ŝanĝon ĉirkaŭ la
mondo, kondukante al malriĉeco, naturmedia degenerado kaj plia
malfortiĝo de jam politike malfortiĝantaj registaroj. Klimatŝanĝo
kontribuos al malabundo de nutraĵoj kaj dolĉa akvo, pliintensigos
la disvastigon de malsanoj kaj spronos amasmigradon. Dum klimatŝanĝo
sola ne kaŭzas konflikton ĝi tamen povos agi kiel akcelanta faktoro
de malekvilibro aŭ konflikto, lasante la ŝarĝon de reago al
civilaj kaj militaj institucioj en kazo de severaj vetereventoj
postulantaj defendon kaj homan asistadon.
No comments:
Post a Comment